Kolumbia 2016
Welcome to be ignored
Lecąc po raz kolejny do Malezji, na początku tego roku, szczerze powiedziawszy, byłem już odrobinę znudzony. Fakt faktem, potrzebowałem zmienić otoczenie, poszukać czegoś nowego i podjąć jakieś nowe wyzwania. Zdecydowałem, że czas najwyższy odwiedzić inny kontynent, tak też od razu po powrocie z Malezji w marcu, wraz z kolegą ze szkoły średniej postanowiliśmy zorganizować spotkanie po 8 latach i udać się razem do Ameryki Południowej. Padło na Kolumbię !
Przed wylotem, nadzbyt wiele informacji w internecie nie znaleźliśmy. Kilka opisów turystycznych atrakcji, parę słów o mieście jednym czy drugim, mnóstwo ostrzeżeń przed każdym rodzajem niebezpieczeństwa i to właściwie tyle. Nikt natomiast nie raczył napisać o tym, że w Kolumbii mieszkańcy w większości mają w głębokim poważaniu gringo i że kraj jest raczej ŚREDNIO nastawiony do turystów. Tuż po samym przylocie do kraju, jeden głupi zawadiacki uśmieszek mojego kolegi do celniczki i proszę - zamiast dostać pieczątkę w paszporcie zezwalającą na wjazd do kraju, zostaliśmy poproszeni o udanie się do osobnego pokoju przesłuchań...
Polacy co prawda nie podlegają obowiązkowi wizowemu i nie musimy aplikować o specjalną wizę wjazdową, co wcale nie przeszkadzało celnikowi, aby powiedzieć nam, że nie mamy zadeklarowanego miejsca tymczasowego pobytu, żadnego adresu hotelu, w którym będziemy przebywać i w związku z tym zostaniemy deportowani. Początek iście wspaniały, bo przecież nie mogło być za pięknie. Jakby tego było mało, od razu usłyszeliśmy też, że jesteśmy w Kolumbii, gdzie językiem urzędowym jest hiszpański i po angielsku mamy nawet się nie odzywać. Prawdziwie przyjacielski i otwarty na turystów kraj, nie ma to tamto.
Streszczając- udało nam się wybrnąć z tej sytuacji i po oddaniu odcisków palców oraz pełnym wywiadzie, opuściliśmy lotnisko. Oczywiście sam wyjazd z lotniska też nie był łatwy. Zero jakichkolwiek informacji w języku angielskim, właściwie zero ludzi, którzy mogliby pomóc i wytłumaczyć cokolwiek po angielsku. Po prostu, bez jezyka hiszpańskiego ani rusz.
Jak już udało nam się dostać do centrum, z którego planowaliśmy wziąć taksówkę do miejsca docelowego, w którym postanowiliśmy przenocować, to oczywiście nawet i w tym przypadku nie obyło się bez problemów. Zadawaliśmy pytania przechodniom, a Ci zwyczajnie nas ignorowali. Taksówki, które udało nam się zatrzymać, podobnie - taksówkarze słysząc język angielski zwyczajnie odmawiali zabrania nas. Próba wytłumaczenia czegokolwiek po angielsku zawsze mijała się z celem.
Muszę przyznać, że w Bogocie, jak już udało nam się dotrzeć do hostelu, ciężko było znaleźć turystów z Europy. Większość podróżników pochodziła z krajów Ameryki Południowej, także cały czas człowiek miał wrażenie, że nijak pasuje do tego środowiska.
Wyprawa do dżungli
Po pierwszym, mile spędzonym dniu w Bogocie, postanowiliśmy udać się owianymi złą sławą nocnymi autobusami do Cali.
Muszę przyznać, że byłem raczej mile zaskoczony, bo w porównaniu do polskich autokarów, te w Kolumbii naprawdę trzymały poziom, ceny nie były aż tak wygórowane, a i komfort jazdy na dziesięcio godzinnej trasie był ogólnie rzecz biorąc dobry. O tyle, o ile w Bogocie powiedzmy, że człowiek jeszcze łudził się, że w jakimś stopniu było to miasto chociaż odrobinę nastawione na turystykę, tak o Cali tego już powiedzieć nie było można. Od razu po wyjściu z autokaru, doszliśmy do wniosku, że nie będziemy marnować czasu i pojechaliśmy bezpośrednio do miasteczka, skąd mieliśmy mieć bezpośrednie wejście do dżungli.
Człowiek jedzie ponad 10 godzin w jedno miejsce, użera się na terminalu o 5 rano, gdzie nikt nie chce słowa po angielsku powiedzieć, jedzie kolejne 3 godziny, a na koniec jest wysadzany na środku drogi ekspresowej i każą mu iść gdzieś w dół i szukać jakiejś wioski. Kolejny przebłysk genialnego rozplanowania bazy turystycznej w Kolumbii.
Schodzimy sobie w dół wzgórza, prowadzi nas jakiś dzieciak, a po kilkunastu minutach spaceru okazuje się, że objuczeni bagażami, docieramy do ponurej wioski, w której otaczają nas sami afroamerykanie. Po kilku wyjazdach do Afryki centralnej, jestem generalnie przyzwyczajony do tego typu widoków, niemniej jednak, te wszystkie opowieści o
niebezpieczeństwach ze strony mieszkańców Kolumbii, wcale nie poprawiały nam samopoczucia. Na domiar złego, jak chyba w każdym miejscu w Kolumbii, nikt ani słowa po angielsku.
W takich sytuacjach, człowiek ma naprawdę dość i najlepiej zabrałby się spowrotem do domu. W każdym bądź razie, okazało się, że wioska, do której chcieliśmy dotrzeć, jest dość blisko, niespełna 3-4 km od miejsca, do którego dojechaliśmy, z tym, że trzeba tam dojechać koleją... I tutaj uwaga, ten ostatni kawałek podróży przejechaliśmy na zmontowanej z motocykla i kładki drezynie. Ot, takie oto rozwiązanie, z uwagi na brak regularnej koleii.
Miejscowość turystyczna, zgodnie z tym, co jest zamieszczone w internecie, okazała się wioseczką składającą się z kilkunastu parterowych murowanych domków.
Dostępu do internetu brak, ciepłej wody również, całe szczęście, że mieliśmy prąd w naszym apartamencie.
Niemniej jednak, wszystkie niedogodności rekompensowała nam piękna przyroda, otaczająca nas zewsząd. Muszę też przyznać, że jeszcze pełniejszą rekompensatę otrzymaliśmy w momencie, kiedy doszło do spotkania z jednym z mieszkańców dżungli. Mianowicie,
kolega miał przyjemność nadepnięcia na węża. Wąż zaś, w tej sytuacji miał tego pecha, że trafiła kosa na kamień i spotkał się z kimś bardziej toksycznym, niż on sam.
Pokładaliśmy dość duże nadzieje w nocym polowaniu na owady, jednak jak na złość, trafiliśmy na pełnię oraz złapał nas deszcz. Wobec czego, muszę z wielkim bólem przyznać, że po raz kolejny punkt dla Kolumbii.
W wiosce i na obrzeżach dżungli nie zabawiliśmy nadzbyt długo, głównie z powodu średnio sprzyjającej pogody.
Wróciliśmy do Cali, gdzie zrobiliśmy sobie bazę wypadową w okoliczne rejony.
Samo miasto nie zrobiło na nas większego wrażenia. Cali jest miastem owianym dość złą sławą, głównie z uwagi na kartele narkotykowe, niemniej jednak, w naszym odczuciu było to nawet bezpieczniejsze miejsce aniżeli Bogota, w której człowiek cały czas miał wrażenie, że jest obserwowany.
Być może wynikało to też z tego, że w Cali nie było na każdym kroku kilku patrolujących policjantów. Druga sprawa, Cali jest też znane jako "światowa stolica salsy" i to w tym przypadku akurat dało się odczuć, chociażby przez to, że niemal codziennie były organizowane dancingi, głównie dla tancerzy salsy, a to ściągało do miasta więcej miłośników tego tańca. Jeżeli chodzi o zwiedzanie samego miasta, tak jak już pisałem - nic specjalnego, właściwie brak jakichkolwiek ciekawych i wartych uwagi turystycznych miejsc. Bardzo polecane zoo w Cali oceniam na co najwyżej "średnie" , szczerze, to zoo w Łodzi jest ciekawsze i na pewno większe.
W pobliżu Cali znajduje się park narodowy Los Farallones. Jak to zwykle bywa, biura turystyczne oferują za skromną opłatą możliwość wyjazdu do takich miejsc i organizują krótsze, dłuższe wycieczki na terenie parku. Zdecydowanie bardziej polecam udać się do parku na własną rękę, koszt przejazdu autobusem miejskim wyniósł zaledwie 2-3 €, zaś wstęp był darmowy.
Sam rezerwat, muszę przyznać, piękny, ale bardziej nadający się dla trekkingowców, aniżeli dla osób, które chciałyby szukać owadów. Teren typowo górski, także możliwości podejścia i koncentrowania się na szukaniu owadów dość ograniczone.
Co bardzo działało mi na nerwy, to to, że w Kolumbii niemal każda część zieleni była odgradzana. Nie spotkałem się z tym w Malezji czy Tajlandii, coś podobnego jedynie widziałem w Grecji, gdzie też duże obszary zieleni były wydzielone i odgradzane ogrodzeniem. Generalnie rzecz biorąc, zjeździliśmy dość spory obszar wokół Cali, wizytując zarówno w miejscowościach na północ, jak i na południe od miasta. Niestety, wyjazd zakończył się fiaskiem i za dużo egzotycznych stworków nie udało się nam znaleźć.
Kolumbię jako kraj odradzam zwiedzającym bez znajomości języka hiszpańskiego. Niestety, baza turystyczna w tym kraju również pozostawia wiele do życzenia, a i nastawienie do nowoprzyjezdnych też nie jest specjalnie pozytywne.
Wyjazd do Kolumbii mogę polecić osobom, które doceniają kraje górzyste, z możliwością trekkingu w cięższych warunkach.
Osobiście preferuję cieplejsze rejony, natomiast w Kolumbii, głównie w centralnej i wschodniej części kraju, raczej nie ma co liczyć na typowo tropikalną pogodę, także to też warto brać pod uwagę.
Ostatnia rzecz, o której warto wspomnieć, to jedzenie... Osobiście jestem fanem próbowania wszystkiego, co nowe, w Kolumbii zaś, nie było niemal nic ciekawego i oryginalnego.
Przed wyjazdem oglądałem program, w którym to Polacy tak zachwalali kolumbijską kuchnię... Żenada. Jedzenie przygotowywane najczęściej na głębokim oleju, mało apetyczne i ogólnie nieciekawe, zaś w restauracjach główną bazą były steki, dania typu barbeque, których raczej człowiek by się spodziewał w innych krajach.
Podsumowując, wyjazd do Kolumbii wciąż uznaję za udany w pewnym stopniu. Fakt faktem, zbieranie tych moich robaczków nie wyszło tym razem, ale co zwiedzliśmy wraz z kolegą, co zobaczyliśmy, to nasze.
Na sam koniec, taka rada dla odwiedzających Kolumbię - przed wylotem, jeżeli chcecie uniknąć bardzo dokładnej kontroli, miejcie przygotowane w głowie odpowiedzi
na pytania pokroju: co, gdzie, z kim, dlaczego, ile kosztowało i tak dalej... Możecie mi wierzyć, że zatrzymania i nadprogramowe kontrole przez policję są tam na porządku dziennym,
czego rzecz jasna byliśmy i świadkami i uczestnikami :)
Zostaw Odpowiedź Anuluj odpowiedź
wszystkie pola wymagane